İKİ (2) EL VAR Kİ

“Eller var. Hep almaz, ama hep verir.
İddialı değildir, fakat kararlıdır.
O elleri herkes ortalarda görmez.
Muhatabının gözüne sokulmaz.
Alkışı hak edeni alkışlamaktan çekinmez, fakat kendisi alkış istemez.
Verirken görünmemek için köşe bucak saklanır.
O eller, bir Allah'tan ister, başkasından istemektense taş kesilmeyi tercih eder.
Fedakâr eller o eller.

Eller var. Sürekli bedduaya durur.
Bedduaya duran, suizanna ayarlı, kara yüreklere bağlı eller bunlar.
Armudun sapı der, beddua eder.
Üzümün çöpü der, beddua eder.
Kusursuz kadı kızı arar, fakat kendisi pür-taksirdir.
Herkese beddua için açılan bu uğursuz eller, herkesin ellerinin kendisi için duaya kalkmasını bekler.
Bunu bulamadığında da yumruk olur, sağa sola saldırır.
Haddini bilmez, kadir bilmez eller.

Eller var. Sürekli duaya durur.
Peygamberlerin ellerinden bir hisse kapmıştır.
Dostlarına değil sade, düşmanlarına bile duaya durur.
Sevdiği güllerin dikenleri tarafından kanatılınca, gülü kökünden sökmeye kalkışmak gibi bir cinayet işlemez bu eller.
Aksine, gülünü sevdiği için, kendini kanatsa da, dikenini de sever.
İçinde hayır olan bir yüreğe bağlı eller bunlar. İçinde umut ve sevgi olan bir yüreğe bağlı eller…

Ellerinize bakın, kendinizi tanıyın!
Zira onlar, sizin aynanızdır.” M. İSLAMOĞLU

Elerimiz, bizim ellerimiz. Kiriyle, yağı ve pasıyla, nasırlı ellerimiz. Kendi geleceğimizi kucaklayan, kaderde ve kıvançta duaya kalkan,  Kendi başarısızlıklarımızda bedduaya kalkan, etrafı kırıp döken ellerimiz. Ellerimiz kaderimiz, ellerimiz ömrümüz. Ellerimiz bizi toprak kılan, varlıkta, darlıkta bizi biz yapan ellerimiz.

Bir türküdür dillere destan;

” Döndüm daldan düşen kuru yaprağa, seher yeli dağıt beni kır beni, götür tozlarımı buradan ırağa.

Ayın şavkı vurmuş sazım üstüne, gel ey hilal kaşlım dizim üstüne. Söz söylenmez doğru sözün üstüne. Ay bir yandan sen bir yandan sar beni…”

BİR BİRİMİZİ, YARAMIZI SARAN, İNSANI KIRAN, İNSANI SOYAN, İNSANI İNSANLIKTAN ALI KOYAN BİZİM ELLER.